Na mijn vakantie stortte ik helemaal in elkaar!

Op de één of andere manier werd mij altijd van alles gevraagd.

Toen ik vorig jaar terugkwam van vakantie had ik een soort Pavlov reactie. Ik kwam aan bij het gebouw waar ik werk en ik werd op slag doodmoe. Ik zat in een vergadering en had een heel neerslachtig gevoel. Dat was heel naar en ik merkte dat het echt niet goed met me ging. Ik zakte helemaal in elkaar.

Al anderhalf jaar daarvoor begon ik last van mijn hartstreek te krijgen, ik had een kort lontje en sliep slecht. Het ging een beetje op en neer met me.

Nadat ik was ingestort kreeg ik wéér last van mijn hartstreek en ben naar de dokter gegaan Die heeft mij onderzocht. Hij zag al snel dat er met mijn hart niks aan de hand was en hij suggereerde dat ik te hard gewerkt had en daar last van had.

Toen ben ik meteen naar de bedrijfsarts gegaan Ik was niet de enige. Bijna iedereen die hier werkt is heel gedreven en gaat er helemaal voor. Als je niet oppast is er gewoon geen einde aan. De bedrijfsarts liet me zelf de keuze wat ik wilde.

In het begin ben ik 75% gaan werken. Daarvoor werkte ik veel meer dan 100%. Ook ’s avonds en in het weekend, ik was er altijd mee bezig. Minder werken was gewoon een openbaring.

Door de bedrijfsarts werd ik naar Xynthesis verwezen. Ik had eerst een proefsessie bij Wilma en dat klikte. Ze vertelde met welke methode ze werkte, dat stond mij wel aan. Ik wilde het proberen.

Ik ben universitair hoofddocent aan de TU in Delft. Het is met wetenschappelijk onderzoek niet meer zoals vroeger. Je moet nu zelf het geld binnenhalen, mensen aantrekken, output leveren en ook nog college geven. Het is echt een heel pakket en je bent er zelf verantwoordelijk voor. Dat maakt dat je er altijd mee bezig bent, in mijn geval ook in de avonden en de weekenden omdat ik het niet los kon laten. Dat alles gecombineerd met prestatiedruk kan killing zijn. Tenminste voor mij wel want ik ging op een gegeven moment steeds harder werken.

Ik werk hier sinds 2005. Dat ik aangenomen werd is al fantastisch want het is heel moeilijk om hier een plek te krijgen. Het werk gaf me energie maar ik ben de fout ingegaan doordat ik heel pleasing ben. Op de één of andere manier werd mij altijd van alles gevraagd: Martin wil je dit doen, Martin wil je dat organiseren? Allerlei klusjes, en als je ja zegt dan ben je een magneet, dan komt er nog veel meer.

De hele dag was ik bezig met lijstjes wegwerken. Ik werkte achter elkaar door in een noodtempo, lunchte achter mijn bureau. Ik had het idee dat ik goed bezig was want mijn netwerk werd steeds groter en mensen leerden me kennen. Dat heeft heel veel positieve effecten: mensen zijn heel enthousiast tegen je want ze zien je overal, maar het gevolg was dat ik mijn eigenlijke werk, mijn hoofddoel vergat en dat is gewoon onderzoek en onderwijs.

Eén van de belangrijke dingen die ik van Wilma geleerd heb is dat niks móet. Dat moeten loopt als een rode draad door heel veel dingen in mijn leven. Wilma heeft me geleerd om meer in termen te denken als: ’ ik wil’, om niet het slachtoffer van de situatie te zijn. Ik moest leren zelf te zien wat ik wil. Dat heeft heel veel tijd gekost. Het klinkt heel simpel maar het is heel moeilijk.

Toen ik van de bedrijfsarts kwam heb ik meteen iedereen geïnformeerd dat ik minder ging werken.  Ik was compleet verleerd om voor mezelf  te zorgen. Het was toen ik minder ging werken dat ik op weg naar mijn werk een beker cappuccino ging halen. Daarvoor deed ik helemaal niks meer, geen lolletje, echt niks meer. Ik was thuis ook niet echt gezellig, lange tenen, kort lontje, echt niet leuk.

Aan het coachingstraject heb ik echt heel veel gehad.

Ik had eerst helemaal niet door dat ik gestrest was. Het is net als stof op een tafel, eerst zie je het niet en dan nog niet en dan opeens zie je het maar dan is het al vies.

Ik wist wel dat er wat mis was maar wat moet je er dan aan doen? Hoe kom je er in godsnaam uit? Je zit opgesloten in een patroon en je bent verslaafd aan een ritme en het kost heel veel energie om daaruit te stappen.

Ik kwam elke keer heel fris en fruitig uit de gesprekken met Wilma. Het is echt heel lekker dat er iemand is die heel goed naar je luistert en die zich even alleen maar met jouw problemen bezighoudt. Het had bijna iets van een gevoel van thuiskomen.

Wilma heeft nooit gezegd wat ik moest doen maar ze leidt je en laat je zelf inzien wie je bent. Dat heb ik als heel prettig ervaren.

Ik kan intussen nee zeggen,  dat is echt fantastisch, er is niks leukers dan nee zeggen. Als het je de eerste keer gelukt is en dan de tweede keer dan merk je dat het eigenlijk allemaal wel meevalt en dat het ook wel heel professioneel is om nee te zeggen. Dat lucht enorm op.

Ik heb een bepaalde hoeveelheid tijd en ik bepaal wat ik in die tijd ga doen. De avonden en weekenden zijn vrij., tenzij het echt niet anders kan. Ik heb de mail van mijn telefoon en alle ipads gehaald. Wilma kwam niet met concrete stappen maar ze liet me realiseren dat ik zelf weer de teugels in handen moest nemen. En dat ik zelf bepaal wat voor werk ik doe en hoe ik mijn werk invul. Als ik dat niet meer kan dan verdwijnt alle creativiteit en dan droog je uit.

Ze heeft me tools aangeleverd en wat wijsheid en inzichten. De hartcoherentie-methode die ze me geleerd heeft is echt geniaal, daardoor voel ik me nu veel evenwichtiger.

Het is een methode die door ademshalingstechnieken  de connectie tussen je hart en je hoofd verbetert.  Ik ben er veel rustiger door geworden. Ik slaap er beter door.

Voor bepaalde situaties gebruik ik het ook, zoals een belangrijke bespreking, daar ga  je dan met meer zelfvertrouwen in maar het kan ook helpen door het achteraf te doen. Als je bijvoorbeeld een conflict met iemand hebt gehad. Het geeft je nieuwe inzichten. Ik ben niet wazig maar het werkt echt.

Drie weken geleden was mijn laatste gesprek bij Wilma. Ik heb het gevoel dat ik het nu zelf wel kan maar ik mag altijd bellen als ik nog ergens  mee zit en dat zal ik ook zeker doen.

Op het werk gaat het ook heel goed, ik heb mijn werk veranderd. Heel veel dingen doe ik niet meer. Ik ben er echt als beter mens uitgekomen, voel me beter dan jaren daarvoor en ik ben niet van plan om dat in te leveren. Het is het niet waard.

Eerder ingrijpen om erger te voorkomen!

Mensen die burn-out raken zijn vaak zeer gedreven, loyale mensen. Het begint met het werk leuk vinden, waardering krijgen en langzaam komt er steeds meer op je af. Als je dan, zoals Martin, ook geen nee kunt zeggen, komt er steeds meer werk op je af. In het begin geeft een berg werk verzetten ook nog eens voldoening en waardering., totdat je ongemerkt continu op je tenen loopt en de energie bijna op is. Martin moest instorten om tot actie over te gaan.

Ook ik heb ervaren hoe je langzaam grip op jezelf kwijt kan raken. Ik heb lang niet geluisterd naar allerlei signalen van mijn lichaam en mijn omgeving. Ik ging gewoon door,  ik mocht niet falen en moest heel veel van mezelf. Uiteindelijk ging het steeds slechter. Alles in mijn omgeving viel weg; vrienden, mijn relatie en uiteindelijk mijn bedrijf. Ook ik kwam pas in actie nadat alles tussen mijn vingers was weggeglipt. Ik weet niet of ik in die tijd in een vroeger stadium ontvankelijk zou zijn geweest voor hulp.

De ervaringen van circa 20 jaar geleden hebben mij veel geleerd. Burn-out was in die periode wel bekend, maar hoe het mechanisme werkt en goede effectieve behandelingen waren nog weinig voorhanden.  Ik heb veel verschillende methodes uitgeprobeerd. Mijn zoektocht heeft mij veel kennis en inzichten opgeleverd. Dat heeft mij een gezonder en plezieriger werk- en privéleven opgeleverd.

Martins verhaal zal voor veel mensen herkenbaar zijn. Na zijn vakantie kwam hij naar zijn werk en hij werd op slag doodmoe. Hij noemt het een soort Pavlov effect. Het lijf wist al dat op dat tempo doorwerken niet te doen zou zijn. Zijn lijf ging protesteren, een duidelijk signaal.

Als iemand overspannen raakt doet alles mee:

– Het lijf voelt vermoeid, vaak stijf (stijf van de spanning). Stress spant allerlei spieren.

– De verhoogde spanning verhoogt de angst om te falen. Bij ieder mens uit dat zich weer anders. Bij de één bijvoorbeeld in verdriet, bij de ander weer in boosheid.

– Dat heeft weer zijn effect op het sociaal functioneren. Mensen die overspannen raken, raken door hun gedrag steeds meer hun omgeving kwijt.

– Ook het denken wordt beïnvloed. Overtuigingen worden harder. Heel veel moet. Waarom iets moet wordt steeds onduidelijker.

Het samenspel van fysiek, emotie, sociaal en mentaal werkt op elkaar in en werkt als een neerwaartse spiraal waarop jezelf weinig grip hebt.

Martin was er redelijk op tijd bij. Door zijn fysieke reactie kon hij niet anders dan actie ondernemen. De bedrijfsarts heeft ook goed gereageerd door direct ondersteuning aan te bieden. Veel artsen raden rust nemen aan. Maar als je met alles wat je moet in een overlevingsstand bent gaan staan dan helpt alleen maar rust niet om het probleem op te lossen. Hoe langer men onder te hoge stress werkt hoe langer het duurt en moeilijker het wordt om er uit te komen. Alles in lichaam en geest richt zich op overleven. Zie daar maar eens tussen te komen?

De omgeving van iemand die dreigt uit te vallen ziet het vaak eerder dan de persoon zelf. Het is vaak moeilijk iemand te overtuigen, er wat aan te doen. Die behandeling/coaching gaat ook nog eens af van die kostbare tijd. Toch is het goed dat er op tijd wordt ingegrepen. Wij zien ook steeds meer bedrijven en instellingen beleid ontwikkelen om het ergste te voorkomen.

Martin heeft met behulp van Wilma een manier weten te vinden om zijn werk weer met veel plezier op een duurzame manier voort te kunnen zetten. Het zal Martin niet meer overkomen. Hij heeft zichzelf beter leren kennen en herkent signalen.