Veel leidinggevenden en HRM professionals zien het vaak al aankomen. Mensen die op hun tenen lopen en onmisbaar zijn, dreigen uit te vallen, en soms al regelmatig ziek zijn. Steun vanuit de organisatie helpt maar is vaak onvoldoende. Men gaat vaak door totdat men niet meer kan. Circa 23 jaren geleden zat ik in z’n situatie. Ik stond enorm onder druk en was vooral bezig met dóórgaan. Maar Waarom? Voor mij was het logisch: Ik had een bedrijf gericht op omscholing, dat financieel zwaar in de problemen kwam toen door een conflict tussen de Nederlandse overheid en Brussel beloofde subsidies niet meer werden uitgekeerd. Op dat moment had ik 70 mensen in dienst.
In het begin dacht ik dat ik het allemaal nog wel kon overzien en dat het allemaal niet zo een vaart zou lopen. Maar de druk was groot en continu, en dat bracht mij in een toestand waarin ik niet meer goed kon functioneren. Ik was overgeschakeld op kortetermijnoplossingen vanuit angst, ofwel de ‘overlevingsstand’. Dat zagen ook mijn medewerkers maar ik was niet ontvankelijk voor hun feedback. Ik bleef doorgaan! Het ging op een gegeven moment ook niet meer goed met mijn gezondheid.
Uiteindelijk ging ik, omdat ik me zo onrustig, vermoeid en ongelukkig voelde, op zoek naar steun. Maar ik wilde niet enkel gesprekken voeren. Dat heeft bij mij geen zin, wist ik. Via via kwam ik in België terecht en daar deed ik een coping test. Deze test maakte enorm indruk op mij. Het was een spiegel die mij deed beseffen hoe ernstig ik ervoor stond. Ik heb me meteen ingeschreven voor een trainingsweek. En daar heb ik veel baat bij gehad.
Achteraf bezien had ik mezelf veel eerder moeten laten vervangen. Dan was de doorstart van mijn bedrijf waarschijnlijk veel succesvoller geweest. Daarnaast had dat ook meer persoonlijk leed voorkomen.